Mijn wekker gaat, ik sta op, doe mijn ochtendritueel, (mediteren/ademhalingsoefeningen, kids wakker maken, douchen, aankleden, opmaken) en hop naar beneden. Even voor mezelf een cracker klaar maken als ontbijt en voor de jongste telg een boterham.
1 voor 1 druppelt iedereen naar beneden. De oudste 2, een dochter en zoon duiken eerst in de (oplaad)bak waar de telefoons liggen, want die mogen bij ons niet mee naar boven als ze naar bed gaan. Dus voor hun begint de dag pas écht als ze weer online connected zijn????
De rust wordt verstoord..
En dan ineens roept zoonlief, mam ik moet NU het geld meenemen voor die schoolexcursie. ….uuuh NU?! vraag ik nog verbaasd. Jaaaaahaaaa, anders zijn we te laat, kan ik niet mee. En jij hebt gezegd dat ik mee mocht, dus….blablablabla.
Oké dacht ik maar waar tover ik NU het geld vandaan dan?! portemonnee is altijd leeg, ik pin tegenwoordig alles. Nou zeg ik dan moet je maar vragen of je het morgen mag inleveren. Neeeee, dat kan niet, iedreeen heeft al betaald, ik ben weer de laatste, dus weer…..blablablabla. Nou daar gaat m’n Feelgood mood van deze ochtend. En ik begon nog zo relaxed dankzij mijn ochtendritueel.
Dussss…..ik voel mezelf koken van binnen, want hoe durft dat puberbrein MIJ te vertellen dat het MIJN schuld is dat hij straks niet op excursie kan. Waarom gaf ie gisteren niet even aan dat het geld vandaag ingeleverd moest worden. Waarom mogen zij (lees: kinderen) het woord NU wel gebruiken en als wij ouders het gebruiken ze op tilt slaan?!?!
Wat nu?!
Ik dacht alleen help, ik ga flippen….bijna, want het liefst had ik die cracker door de keuken willen laten vliegen en hem loud & clear vertellen; nou dan ga je toch lekker niet?! Maaarrrr…..ik herpakte me door terug te denken aan m’n meditatie van een uur geleden en bedacht me; dit is een moment opname, ik weet dat het voor hem ook moeilijk is om grip te krijgen op dat puberbrein en wat is hier nu het grootste probleem?!
Deal sluiten